sobota, 29 września 2012

"Róża" 1936

  Róża. Z czym kojarzy się, większości ludziom? Przypuszczam, że z miłością, namiętnością. Zwłaszcza czerwona. Ukochana/y powinna/ien nam wręczyć ją bez żadnych sztucznych ozdób- będzie to dla nas  oznaką gorącej i szczerej miłości. A co, jeśli zostanie nam wręczona taka róża, a my nie będziemy mogli - mimo chęci- jej przyjąć? Ważniejszą od miłości do jednego człowieka, stanie się miłość do ludu pracującego, do towarzyszy? Sprawa, która nagli i nie pozwala czekać, bo czas ucieka a ludzie cierpią. Po oglądnięciu filmu dowiecie się, że różą może być też biała, zwinięta chusta z plamami krwi- synonim ofiary, patriotyzmu i heroizmu w walce. Film "Róża" w reżyserii Józefa Lejtesa, oparty jest na głośnym dramacie Stefana Żeromskiego pod tym samym tytułem.

Stefan Żeromski napisał historię owych lat, żywą krwią natchnienia, napisał historię garstki bohaterów, która podjęła bój z niezmierzoną potęgą caratu, walcząc o prawa człowieka i wolność Polski. Pamięci bohaterów niech będzie poświęcony ten film, niech będzie różą złożoną na grobie wielkiego pisarza...


Witold Zacharewicz (Jan)
Początek dwudziestego wieku. Sylwestrowa noc. Szampan, kankan, balony, serpentyny i szalony taniec. Noc tajemnicza, bo z niewiadomą, a z nadzieję na to, by nadchodzący nowy rok, był jeszcze lepszy od poprzedniego. Ludzie więc spontanicznie bawią się, śmieją i tańczą. Niespodziewanie zabawę psują im spadające na nich z góry, ulotki.Czytający dowiadują się z nich, że zamiast prowadzić pasożytniczy tryb życia, powinni zrzucić kolorowe ubrania i maski a na ich miejsce założyć mundur i walczyć o wolność polskiego narodu. Narodu dręczonego przez okrutnych zaborców- Moskali. Jednak te słowa są bezeceństwem, dla tych ludzi żyjących egoistyczną chwilą, bez myśli o przyszłości. Oni chcą oddychać pięknem, balem i muzyką.


  Przystojny arystokrata Jan Czarowic, również bawi się na zabawie. Z tajemniczą dziewczyną. Po zdjęciu masek okazuje się, że to Krystyna, kobieta, którą kocha i której kiedyś się oświadczał.


Irena Eichlerówna (Krystyna)
 "Pan chciałby, żeby mi wystarczyło szczęście we dwoje z ukochanym i ów obiadek, skromny, ale smaczny, a moja sztuka to jako dodatek w wolnych chwilach. Chcę od życia wszystkiego co może mieć od życia młoda dziewczyna, taka jak ja. Tak spragniona życia. Tylko to jest w życiu najważniejsze- sztuka. Wolę szukać i błądzić, niż stać na uboczu życia jak pan!" Takimi ostrymi słowami, Krystyna, odrzuciła oświadczyny Jana. Obecnie dziewczyną zainteresowany jest starszy brat Jana, Benedykt (Bogusław Samborski). I ona pomimo, widocznych, głębszych uczuć do Jana, przyjmuje oświadczyny Benedykta. Uważa Jana za człowieka, który życie swoje przeznacza na błahostki i przelotne miłostki. Czas pokaże, że myli się bardzo w swych osądach. 


Jan jest człowiekiem czynu. Proletariuszem. Nie wiadomo, czy zmienił się po wspomnianym koszu, i słowach, które Krystyna rzuciła mu prosto w twarz. Może dziewczyna nieświadomie sprawiła, że Janek obudził się jak z sennego letargu? Otrząsnął się z zobojętnienia na niedolę bliźnich i walczy. Głównie słowem:
Towarzysze! Wyrwijcie z serc nienawiść proletariusza do proletariusza! Połączcie się! Bracia, ja nie przynoszę wam nowego hasła! Kości po drogach z Sybiru rozrzucone, lochy więzień, płacz waszych dzieci, które rosną w hańbie niewoli! Wszystko to woła do was: Niech żyje Polska niepodległa!


   Po prostu nie mogłam, nie zamieścić kilku cytatów. Cały niemalże film jest poematem, przepełnionym hasłami o wolności i działaniu w tym kierunku. Porusza również ważny temat: cierpienia niewinnych dzieci, ich rozstań z rodzicami, tęsknotą, samotnością. Taka jest każda wojna. Potrzebuje ofiar.  Widoczny jest też inny problem, powiązany. Aresztowany rewolucjonista, zapiera się rękoma i nogami, że nie zdradzi: "choćbyście skórę żywcem, ze mnie darli, nic nie powiem" Ale co ten nieszczęśnik zrobi, gdy naczelnik rozkaże mu wybierać: ocaleją towarzysze, albo jego synek. Co podpowie mu miłość do własnego dziecka, a co sumienie wobec ludzi, w których idee chwilowo uwierzył? 

W trakcie przerwy na zebraniu dotyczącym rozmów o wolności i sposobach walki z caratem, współtowarzyszka Maria, z ogromna pasją i zaangażowaniem gra na pianinie Etiudę rewolucyjną (kliknij) Szopena. Warto, czytając recenzję, słuchać w tle, tego dramatycznego utworu. Słuchać można nawet wtedy, gdy musimy podjąć ważną życiową decyzję, a walczymy z własnymi oporami, strachem i niepewnością. Ten utwór z pewnością popchnie nas do kroku przed siebie. Nawet jeśli upadniemy przy tym gwałtownym ruchu i zedrzemy sobie kolana. Bo takie jest życie, nie można stać w miejscu ani z boku, biernie przypatrywać się życiu. Trzeba iść do przodu.

Wybrane cytaty:
Musimy to sprawić, żeby znikł chłop czarny od brudu, ciemny, pijany. 

Słowo nie poparte czynem, nie przekona nikogo.


Nie reagowanie na terror powiększa tylko liczbę ofiar.


Tak, powyższe słowa mają z pewnością ważne znaczenie i określają prawdę. Pomimo tego, mi słowo "towarzyszko", "towarzysze" -dosyć często używane w tym filmie- kojarzy się z innymi rewolucjonistami. Takimi którzy wyrządzili milionom ludzi wiele zła. Jednak rewolucja nie wzięła się z niczego. Urosła do gigantycznych rozmiarów z powodu cierpienia i głodu zwykłych obywateli. Mieli oni swoje racje i powody, by po latach upokorzeń niszczyć swych ciemiężycieli, bogatych panów. Jest takie powiedzenie "prawda zawsze leży pośrodku"  i na nim zakończę recenzję.

                                                                                                Ocena 4/5

Reżyseria:Józef Lejtes, 
Scenariusz: Anatol Stern, Józef Lejtes
Czas trwania: 1 godz. 27 min.
Premiera: 12 kwietnia 1936
Gatunek: Dramat historyczny
Na podstawie: Stefan Żeromski "Róża"

Występują: Irena Eichlerówna, Witold Zacharewicz( wpis o nim kliknij), Mieczysław Cybulski, Lena Żelichowska, Michał Znicz, Bogusław Samborski, Kazimierz Junosza-Stępowski i inni. 

czwartek, 27 września 2012

Wycinki z prasy przedwojennej dotyczące kina

Gdybyście byli ciekawi co prasa pisała o kinie -czy jego funkcjonowaniu przed rokiem 1939- to natrafiłam na różne, niektóre dosyć zabawne, wycinki prasowe, na profilu KuryerStarszawy. Polecam ;) (Kliknij na zdjęcie, by je powiększyć)



"DO KINA", ILUSTROWANY TYGODNIK FILMOWY, nr 3, 24.04.1932


              "GONIEC POLSKI", DZIENNIK NIEZALEŻNY, NR 148, 1-2.06.1931



                                          "GŁOS CODZIENNY", NR 123, 7.05.1927


"EXPRESS FILMOWY I TEATRALNY", 01.09.1925


                  "EXPRESS FILMOWY I TEATRALNY", NR 6, 17.06.1925
                
       "KINO", TYGODNIK ILUSTROWANY NR 20  20.07.1930


                 "REPORTER FILMOWY", DWUTYGODNIK, 19.08.1934

I ostatni wycinek prasowy- co prawda nie dotyczący kina, ale jakże temat w nim aktualny.

"ŻYCIE KOBIET", NR 1, MAJ 1937


piątek, 21 września 2012

Deszczowy lipiec 1957


Życie to nie bajka. Nie ma idealnych ludzi. Nie ma prawdziwej miłości. Przyjaciele, czy ludzie, których za takich uważaliśmy, okazują się po prostu zwykłymi i na dodatek, fałszywymi znajomymi. Czy wobec wyżej wymienionych faktów, można być szczęśliwym? Oczywiście, że można. Jednak trzeba być silnym i twardo stąpać po ziemi oraz nie pozwalać przeciekać przez palce szczęśliwym chwilom, które wspaniałomyślnie zsyła los. Warto dostrzegać znaki i nie trzymać się kurczowo, kogoś, kogo już dawno straciliśmy. I najlepiej, nie masakrować swej duszy cudownymi wspomnieniami- co było, nie wróci. Reżyser i scenarzysta, Leonard Buczkowski, stworzył w filmie "Deszczowy lipiec", bardzo dobry zarys relacji panujących w społeczeństwie żyjącym pod koniec lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku. Jednak, po obejrzeniu filmu, przekonacie się, że temat w nim poruszany, jest aktualny do dziś. I być może, zawsze był i zawsze będzie?

Anna przyjeżdża na urlop pociągiem z Warszawy do Zakopanego. Na pierwszy rzut oka, a nie znając przyczyny, widz z pewnością zauważy, że kobieta jest smutna i raczej nie w nastroju do wakacyjnych eskapad. Przyczyna smutku, wyjaśnia się tego samego dnia, przy kolacji. Kiedy to znający ją i jej życie osobiste -czy uważający się za takich co je znają- wczasowicze, komentują przyjazd Anny bez męża oraz to, że ten jawnie ją zdradza. Uroczą, słomianą wdową zainteresuje się Andrzej- jednak po zdecydowanej odprawie, chwilowo odpuszcza. Chłopak nie jest na wczasach sam. Co prawda nie z żoną, jednak z kobietą, która ma romans z żonatym mężczyzną z Warszawy i on o tym wie. Skomplikowane to wszystko. Gdy Anna dowiaduje się jakie relacje łączą tych dwojga, postanawia, uwieść Andrzeja. I tak rozpocznie się gra, w której raz on rozdaje karty, raz ona. Przy czym, są niemalże bez przerwy, obserwowani przez wścibskich i okrutnych w swych osądach wczasowiczów.

Czyj będzie ostatni ruch? Kto wygra? Czy w ogóle jest możliwość stwierdzenia wygranej w przypadku miłości? Zawsze ktoś cierpi. Pary u których na pozór wszystko jest poukładane, też mają swoje problemy. Taka na przykład żona, która mówi do swojego męża siedzącego przy stole, wiecznie zasłoniętego gazetą a ten zdawkowo i na odczepnego jej odpowiada. Kto z tych dwojga jest bardziej nieszczęśliwy? Na dodatek nie za bardzo wczasy się udały, ponieważ lipiec jest wyjątkowo deszczowy. Codziennie pada. Wszyscy wczasowicze próbują organizować sobie czas w hotelu, wspólnie z innymi letnikami. Często grają w brydża, komentują zachowania innych oraz romansują między sobą. Wszystko zapewne z nudów. Anna początkowo jest obok tego wszystkiego, nie czuje spójności z ludźmi, z którymi codziennie przebywa przy jednym stole. Znajomi współczują jej, próbują pomóc, może lubią. Wszystko zmienia się, gdy Anna nawiązuje bliższą relację z Andrzejem i wreszcie widz zauważa uśmiech na jej twarzy. Obecni przy wspólnym stole wczasowicze, nagle zaczynają dostrzegać w niej same wady a Anna staje się dla nich wręcz irytująca.

Jak złudne jest to, co czasem widzimy przez kilka sekund- scenę i słowa wyrwane z kontekstu, milczący obraz zza okna. Ludzie zazwyczaj nie wyciągają pozytywnych wniosków, raczej negatywne. Przedstawiające innych w złym świetle. I co najbardziej zaskakujące, ci co w najbardziej złośliwy sposób komentują czyjeś zachowanie, sami zachowują się tak samo lub nawet gorzej. Żony i mężowie na poczcie telegrafują do mężów i żon, by nie przyjeżdżali, ponieważ leje i leje. Pogoda kiepska, więc nie warto. Pisząc te słowa wtulają się w ramiona kochanków, całują. Obłudny, wakacyjny czas. Wczasy nie mają nic wspólnego z wypoczynkiem, dzieci wrzeszczą, niektórzy nudzą się w swoim towarzystwie i ta ciągła powtarzalność zdarzeń. Właściwie, tak jak w domu. Po co więc z niego wyjeżdżać? Leonard Buczkowski pokazał w swym filmie zaściankowe i wbrew pozorom, niezbyt inteligentne towarzystwo. Tematy ich rozmów są płytkie, pragnienia przyziemne.

Podsumowując, powiem, że naprawdę warto zobaczyć ten film. Nie tylko dla interesującej, życiowej fabuły, ale i dobrej gry aktorskiej. Urszula Modrzyńska, w roli Anny, udowodniła, że jest aktorką wszechstronną. Potrafiła znakomicie wcielić się w niezdecydowaną, melancholijną Annę, jak i trzy lata później, bardzo dobrze zagrać charyzmatyczną Jagienkę w "Krzyżakach". W filmie zobaczycie również Barbarę Krafftównę, znaną szerszej publiczności z roli zabawnej Honoraty z kultowego serialu "Czterej pancerni i pies". Pani Barbara jest obecna w polskim kinie właściwie do dziś- aczkolwiek rzadko. Dobrze, jeśli melodramat nie jest cały czas smutny i zawiera w swojej fabule elementy komediowe, które rozładowują gromadzące napięcie. I to zadanie przyjął na swoje barki Jan Kurnakowicz. Aktor rozpoczął swoją karierę jeszcze w kinie niemym, kinie przedwojennym. "Deszczowy lipiec" był ostatnim filmem, przy którym pracował. Wcielił się tutaj w chorego na wątrobę wczasowicza. Jako najlepsze lekarstwo na wszystko, Anna do kuracji zaproponowała mu spirytus z pieprzem. Oczywiście z entuzjazmem i w nadmiarze mężczyzna wprowadził je w życie. Ona wolała patrzeć na życie "trzeźwo", więc może trochę szkoda, że znając cudowne właściwości, tego dwuskładnikowego trunku, sama nie zastosowała go w swoim życiu. Przecież, tuż za rogiem czekała na nią cierpliwie, chwila szczęścia.

                                                                                                                     Ocena 4/5

Tytuł: Deszczowy lipiec
Reżyseria: Leonard Buczkowski
Scenariusz: Leonard Buczkowski, Stefania Grodzieńska
Rok produkcji: 1957
Czas trwania: 1 godz. 28 min.
premiera: 21 lutego 1958

Występują: Urszula Modrzyńska, Ryszard Barycz, Jan Kurnakowicz, Barbara Krafftówna, Marta Stebnicka i inni.
***
Film będzie emitowany w najbliższy wtorek na kanale ale kino+ o godzinie 18:25. Polecam!

poniedziałek, 17 września 2012

Nella. Piękno nieoczekiwanego.

   Internet jest jak magnes. Przyciąga do siebie ludzi z odległych kontynentów. Ludzi, których nigdy byśmy nie spotkali, gdyby nie on. Internet jest jak narkotyk. Uzależnia, i ciągle wabi swym kolorem, zapachem, smakiem. Musimy spożyć codziennie choćby małą porcję, by przetrwać, ponieważ nie możemy już żyć bez niego. Dla niektórych, w tym dla autorki książki, Kelle Hampton, internet staje się nie tylko magnesem i narkotykiem, ale także inspiracją, źródłem dochodu oraz przede wszystkim, niezastąpionym lekarstwem. Kelle rozpoczęła pisanie bloga krótko po narodzinach pierwszej córeczki, Lainey. Lecz po przyjściu na świat Nelli, blog zmienił znacznie swoją początkową formę. Stał się terapią wstrząsową, szukaniem pocieszenia, wsparcia i miłości. Czymś czego zapewne szuka każda matka, gdy jej dziecko urodzi się nie takie, jakiego oczekiwała. Cierpienie psychiczne z tym związane, które szczerze opisywała na blogu, spowodowało, że jej historią zainteresowała się dziennikarka z Nowego Jorku. Zaproponowała wydanie książki w oparciu o blog. Dlaczego taką udręką dla matki, okazała się mała, słodka dziewczynka? Ponieważ druga córeczka Kelle, urodziła się z dodatkowym chromosomem. Z zespołem Downa. I tak powstała niezwykle wzruszająca opowieść- Nella. Piękno nieoczekiwanego. Swoista droga autorki do uzdrowienia.

 Nella Kordelia, była niecierpliwie wyczekiwanym dzieckiem. Opowieść zaczyna w momencie, gdy jej matka jest tuż przed porodem. Po wcześniejszym poronieniu i początkowym zagrożeniu obecnej ciąży, kobieta entuzjastycznie przygotowuje się do tego wydarzenia. Zadanie ma ułatwione, ponieważ wspiera ją kochający mąż, rodzice oraz przyjaciółki. I to głównie one okażą się dla niej bezpieczną, ochronną Siatką- jak je sama nazywa. To one, po urodzeniu Nelli, będą ocierały jej łzy a także pisały pocieszające i wspierające maile czy SMS-y, ponieważ tak wyczekiwana idealna córeczka, nie jest w jej oczach idealna. Ma przecież zespół Downa. Kelle będzie płakać przez wiele dni a nawet miesięcy. Pięć dni spędzone w szpitalu zamiast ogromną radością, okazały się dla niej najgorszym koszmarem w życiu. Wydaje się, że nawet gorszym od rozwodu rodziców, którego przyczyną stał się homoseksualizm ojca pastora. Kelle nie udaje, że jest mamą zakochaną w swym dziecku od samego początku lub, że szybko pogodziła się z tym. Miotana bólem i rozpaczą, szczerze pisze o tym co czuje a nawet wspomina, że chciała uciec lub cofnąć czas. Po prostu nie być tu gdzie jest. I nie widzieć nieoczekiwanej choroby swej wymarzonej, ślicznej i zdrowej córeczki.

  Pomimo faktu, że rodzina i przyjaciele byli obecni przy porodzie oraz wspierali i kochali Nellę odkąd ją ujrzeli- ona, matka, nie potrafiła myśleć pozytywnie. Zbyt zakorzenione w społeczeństwie stereotypy na idealny obraz rodziny, mąciły jej w głowie. I chociaż przytulała swą malutką dziewczynkę, szeptała do uszka, że kocha, karmiła ją i przewijała, to nie potrafiła nie widzieć innych oczu Nelli. Oczu, po których poznaje się każde dziecko z zespołem Downa. Książka ta, to piękna i urzekająca opowieść o codziennej walce z przeciwnościami losu, z samą sobą, ze smutkiem oraz martwieniem się na zapas. Jednak przede wszystkim jest to książka o walce z egoizmem i wygodnictwem autorki. Nie możemy ani nie powinniśmy  jej jednak potępiać, bo przecież zdrowy egoizm tkwi w każdym z nas. Mniej więcej, po pierwszych urodzinach córeczki, Kelle Hampton wreszcie dostrzegła jej piękne, wyjątkowe migdałowe oczy i szczerze mogła powiedzieć: "Tak, bycie prawdziwym  czasami boli, ale jeżeli jesteś prawdziwy przestajesz się bać, że ktoś cię zrani".

  Przyznam, że długo zbierałam się do przeczytania tej książki. Myślałam, że będzie ona zbyt przeciążona smutkiem lub wręcz sielankową opowieścią o zmaganiach się z codziennością młodej matki -pieluchy, kaszki, kupki i spacery z wózkiem- czyli z czymś, co dawno mam już za sobą. A tymczasem okazała się historią kobiety, która bez żalu porzuciła Stare, dosyć imprezowe życie, by spokojnie zakotwiczyć się w Nowym- jednak bez przesadnej egzaltacji i w sumie pozostawiając sobie namiastkę Starego życia. W Starym życiu, na przykład, bez zastanowienia potrafiła zrzucić sukienkę w biegu, by wykąpać się nago, ze znajomymi, po pijanemu w basenie sąsiadów lub napić się z przyjaciółką wódki waniliowej zagryzanej ptasim mleczkiem. I jeszcze po spożyciu takiej wybuchowej mieszanki, spontanicznie skakać w pijanym szale pod sufit na łóżku ojca. Czytając te luzackie fragmenty, można powiedzieć, że Kelle to swojska, fajna i zabawna dziewczyna. I z pewnością z tego powodu, że jest szczera i prawdziwa, ma wokół siebie tak wiele bratnich dusz. Potrafi cieszyć się życiem. Z reguły nie chcemy wokół siebie smutku i żalu, boimy się tego. Chociaż lubimy od czasu do czasu pocieszać- wspierać swój zdrowy egoizm. To ostatnie zdanie zrozumiecie, gdy uważnie przeczytacie książkę. 

Po całkowitym już wciągnięciu się w lekturę, czytelnik może zauważyć, że autorka jest bardzo wrażliwa i odczuwa jedno ukłucie szpilką, jakby było ich co najmniej sto, i to z każdej strony. I właśnie do obrony przed każdym takim ukłuciem, potrzebna jej była gęsta Siatka przyjaciółek, objawiająca się również w roli namiastki Starego życia. Tak na marginesie, najbardziej może zdziwić polskiego czytelnika jeden fakt. A mianowicie, że po każdym takim spotkaniu przy piwie, czy drinkach z przyjaciółkami, wszystkie wsiadały do swoich samochodów, za kierownicę. Zapewne w Ameryce ma miejsce większa tolerowana przez prawo ilość promili, wykazanych na alkomacie w takim przypadku. Nie wiem. W każdym razie, wracając do tematu, to ludzie wokół niej, zarówno starzy znajomi, których miała przy sobie od lat jak i ci, których poznała poprzez bloga dawali jej siłę, wiarę i miłość. Kelle podkreśla na stronach książki jak bardzo dzieci są dla niej ważne i jak je kocha, co z pewnością jest niezaprzeczalnym faktem,  to jednak wyczuwalnie od niemalże pierwszych stron, tematem przewodnim jest stan psychiczny autorki i jej własne, cierpiące ego.

 Z pewnością powinien przeczytać ten pamiętnik, ktoś komu wydaje się, że jest zdrowym egoistą, a jednak nie wie jak wykorzystać swój potencjał i lekcje jakie codziennie daje nam życie po to, by prowadzić nas na wyższe poziomy. To nie wygodne i beztroskie życie sprawia, że jesteśmy silniejsi i rozwijamy się, ale wyzwania, niebezpieczeństwa i ciężkie chwile, rodzą w nas nieprzeciętną i interesującą osobowość. Wobec tego, zakończę recenzję słowami Mary Oliver, którymi to autorka rozpoczęła swą opowieść:
Powiedz mi, czym zamierzasz wypełnić swoje JEDYNE, szalone i drogocenne ŻYCIE?
                                                                                                       
                                                                                                         ocena 4,5/5
Tytuł: Nella.Piękno nieoczekiwanego.
Autor: Kelle Hampton
Okładka: Miękka
Liczba stron: 308
Data wydania: 2012
Wydawnictwo: Wydawnictwo rodzinne

                                                                    *****
Bardzo dziękuję portalowi lubimyczytac.pl , na którym książkę wygrałam w konkursie. Szukając dalszych losów Kelle i jej córeczek, trafiłam na jej bloga, z którego dowiedziałam się, że  Kelle jest w trzeciej ciąży i jak przewidują lekarze urodzi prawdopodobnie synka ;) Jeśli po przeczytaniu recenzji czy książki również będziecie ciekawi, to podaję Wam adres bloga na tacy kellehampton.com  ;) 


środa, 12 września 2012

Zamek Grodziec

W niedzielę, 9 września tego roku, postanowiłam wraz ze swoją rodziną, wybrać się na zamek Grodziec. Zamek odnalazłam przypadkowo, szukając w necie ciekawego miejsca, które można byłoby odwiedzić w piękną, słoneczną niedzielę- jaką przepowiadali synoptycy. Pogoda faktycznie dopisała, więc po obiedzie zapakowaliśmy się do samochodu i w drogę.

  Zamek wzniesiony jest na dosyć stromym, bazaltowym, powulkanicznym wzniesieniu. Przez stulecia swojego istnienia, wiele razy narażony był na dewastację. Ostatnia miała miejsce w 1945 roku, kiedy to zamek został spalony przez Rosjan. Do dzisiaj, na wyższych kondygnacjach niektórych ruin, jeszcze nie zabezpieczonych dachem, widać okopcone kamienie. W latach pięćdziesiątych XX wieku, przez jakiś czas na teren zamku nie mieli wstępu Polacy, ponieważ znajdowała tam się tajna stacja radarowa ZSRR... W niektórych miejscach można dojrzeć, wyryte w piaskowcu napisy po rosyjsku. Jednak najwcześniejsze takie napisy znaleźliśmy z  lat 1948-1950- obok dat widniały też polskie imiona i nazwiska. Można przypuszczać, że w tym czasie, zamek po wspomnianym wcześniej spaleniu, stał opuszczony, rozkradziony i zniszczony oraz narażony na dalszą dewastację- jak i przez przyrodę tak i przez ludzi. I tak na przykład, rycerska zbroja z zamku, ukradziona przez Rosjan w 1945 roku, znajduje się w muzeum w Moskwie...

Nie byliśmy wcześniej w Grodźcu i nie wiedzieliśmy jak będzie z parkowaniem przy samym zamku, więc zaparkowaliśmy niżej, blisko kościoła. Dosyć wąską, asfaltową drogę do zamku postanowiliśmy przebyć pieszo. Jak zauważyliśmy, dwa samochody z trudem się mijały, a dodatkowe utrudnienie to to, że z jednej strony drogi stroma góra, a z drugiej przepaść. Co prawda wysadzana gęsto drzewami, ale zawsze ;) Na miejscu zorientowaliśmy się, że można bez problemu podjechać pod sam zamek- jest tam dosyć duży, darmowy parking. Dla dzieci jest również plac zabaw.

   Przed wejściem na dziedziniec zamkowy ( kliknij na zdjęcie, by powiększyć):

Widać, że prace remontowe trwają i jest nikła nadzieja, że zamek kiedyś wróci do dawnej, przedwojennej świetności. Na zdjęciu poniżej widoczny jest też rów, prawdopodobnie, pozostałość po fosie. W jednym jej miejscu znajduje się zielone od rzęsy bajorko- by woda nie wyschła i nie wsiąknęła w ziemię, dno wyłożone jest (widoczną na brzegach) czarną folią.









By wejść na dziedziniec trzeba w kasie uiścić opłatę: dorośli 9zł, ulgowy 6zł, dzieci do lat pięciu za darmo.  Zwiedzaliśmy teren, bez większych przerw, około dwóch godzin. Jednak stwierdzam, że powinniśmy byli  przeznaczyć na ten cel cały dzień. Wtedy, tak zupełnie na spokojnie, "podelektowalibyśmy" się  się starymi murami. Można na zamku zamówić sobie obiad, jest gdzie usiąść, by zjeść- zarówno na dziedzińcu, jak i na zamku. Jeśli się pobyt przeciągnie lub, gdy będziecie chcieli pobyć tam dłużej, można na zamku przenocować. Pokoje umiejscowione są w wieży zamkowej. Można też wynająć dosyć dużą salę na imprezę rodzinną lub jakąkolwiek inną. Na sali jest kominek, który jak zauważyłam, wykorzystywany jest również jako grill. Na zdjęciach poniżej widoczne są pozostawione srebrne tacki. Widzieliśmy również dwie młode pary, które przybyły na zamek, na sesję fotograficzną. Na pewno będą mieć wyjątkową pamiątkę- a za sesję, jak przeczytałam na stronie, płaci się 50 zł.











Dwa zdjęcia poniżej, robiłam z tarasu pod czerwonym dachem. Taras widoczny jest na trzecim zdjęciu poniżej. Na zdjęciach, za bezpieczną barierką są moje dzieci i mąż. Zabudowania na zamku ułożone są mniej więcej, na kształt podkowy, stąd mogłam zrobić tak efektowne zdjęcia ;)









By wejść na taras zarówno z jednej, jak i z drugiej strony, trzeba wspinać się po dosyć krętych i wąskich kręconych schodach. Dodatkowe utrudnienie, to to, że panują tam egipskie ciemności, więc ta "jasność" widoczna na zdjęciach poniżej, to efekt lampy błyskowej. A na zdjęciach moja córka i ja ;)





                                               Wnętrze zamku:




Jak widać na obrazku poniżej, który wisi w korytarzu palatium, teren pod zamkiem nie był zalesiony. Nastąpiło to dopiero w XIX wieku na zlecenie nowego właściciela.




           
                Na lewo, po wejściu do palatium, znajduje się Sala Rycerska, na zdjęciu tylko jedna ściana Sali ;) Niestety, wydawało mi się, że ją sfotografowałam, a w domu okazało się, że jednak nie...


                                   Sala Książęca- umiejscowiona jest nad Salą Rycerską





                         Widok na zamek z lotu ptaka (zdjęcia ze strony grodziec.com.)



Niestety padła mi bateria w aparacie i nie udało mi się sfotografować narzędzi tortur, których muzeum udało się zgromadzić dosyć dużo. Wystawa narzędzi tortur jest dodatkową atrakcją muzeum. Na stronie umieszczono informację, że zwiedzanie jej jest dodatkowo płatne, jednak na miejscu okazało się, że nie musieliśmy nic dopłacać za tą "atrakcję"... no cóż, jest to ciekawostką, aczkolwiek nie jest przyjemne, zwłaszcza jeśli, ktoś, tak jak ja, wyobraża sobie przy każdym narzędziu, cierpiącą ofiarę.

*****

Dziś, tj. 8.10.2012r,  na blogu mojej córki, pojawił się wpis: Wycieczka do zamku w Grodźcu (sala tortur) (kliknij na wpis), który jest uzupełnieniem mojego wpisu i zawiera zdjęcia z Wystawy Narzędzi Tortur na zamku. Okrutne co człowiek, człowiekowi potrafi zrobić...boli od samego patrzenia, ale może Was zainteresuje. Zdjęcia robiła moja córka telefonem komórkowym. 

  Niżej, jedno ze zdjęć:




 Gdybyście chcieli poznać niezwykłą historią zamku, zapoznać się z ofertą, lub pooglądać więcej zdjęć czy panoramy sferyczne, to polecam strony:
http://www.grodziec.com/
http://www.zamkipolskie.com/grodziec/grodziec.html

Mi osobiście zamek bardzo się podobał i na pewno kiedyś tam wrócę....

czwartek, 6 września 2012

Janusz Korczak

Plakat z wystawy dotyczącej Janusza Korczaka,
zatytułowanej po prostu "Miłość"...
  Wbrew temu, że to tylko aktorzy i scenografia, mimo wszechobecnego głodu i materialnej nędzy, którą widać było wokół postaci, to jednak podczas oglądania filmu "Korczak", chłonęłam głównie prawdę i dobroć, bezwarunkowe oddanie, wyrozumiałość, szczęście i miłość. I przede wszystkim pragnęłam nauczyć się właśnie jej- bo najtrudniej co przychodzi dorosłemu człowiekowi w życiu, to po prostu szczerze kochać. Tak kochać, by w chwili zagrożenia, bez wahania oddać życie. I nie czuć, że to poświęcenie, bohaterstwo lub, że zostaniemy po śmierci nagrodzeni w niebie. Nie. 

Nie piszę, tutaj, dzisiaj, o Starym Doktorze, bo tak trzeba, bo ktoś mi "kazał". Ani dlatego, że wypada o nim pamiętać, ponieważ przecież ten człowiek, tak bohatersko poświęcił swe życie dla dzieci. Nie.

  Człowiek o którym mowa, w chwili zagrożenia, zupełnie nie myślał o sobie. Uśmiechał się, nie okazywał  strachu i trzymał za rączki małe dzieci. A one z ufnością i poczuciem bezpieczeństwa, szły w tym samym kierunku co on. Mimo, że nie on ten kierunek wybrał. Mimo, że kierunek był beznadziejny i nieprawdopodobny w swym okrucieństwie. Ale on trzymał je za rączki, więc szły. Kochały go. To pewne. I wierzę, że do końca nie zdawały sobie sprawy z tego, co będzie na końcu tej drogi. 

Człowiek, który starał się zrozumieć i wytłumaczyć postępowanie każdego dziecka. Cokolwiek by, niesforne, najbardziej niegrzeczne dziecko, zrobiło- on z całej mocy pragnął je wspierać. I co najpiękniejsze: udawało mu się to i zawsze odnajdywał właściwą drogę do serca małego człowieka... 

 Wpisy, które zamieściłam poniżej pochodzą z mojego bloga, którego pisałam parę lat temu dla swojego synka. Bloga już nie piszę, ale teksty mam zachowane (wydrukowane) na pamiątkę.


 18.03.2008r- mały człowiek...
"Jerzyk dzisiaj poszedł do przedszkola po baardzo długiej przerwie. I smutno mi było go tam zostawić, bo przytulił się do mnie i nie chciał za bardzo iść do dzieci. Nawet podeszła do niego mała, śliczna dziewczynka i w miarę cierpliwie czekała, aż go przebiorę ... raz jej się ziewnęło i spytałam się, czy się nie wyspała ...  wiśpałam się ... Ola miała na imię ...
      Starałam się po niego jechać jak najszybciej i przez ten pośpiech musiałam czekać trochę na korytarzu, zanim wrócili z obiadu. Czytałam wtedy z nudów różne ogłoszenia  na tablicy korkowej. Moją uwagę najbardziej przykuły widoczne na niej słowa Janusza Korczaka:

    Dzieci nie będą dopiero, ale już są ludźmi... można przemówić do ich rozumu, odpowiedzą nam... przemówmy do ich serca - odczują nas... "

                    Piękne słowa i myśli mądrego człowieka ...

    Mały człowiek który jest moim synem, który mi ufa i kocha za to, że jestem i którego ja kocham za to, że go mam. Jak mnie zobaczył to biegiem rzucił się w moją stronę ... i patrzył na mnie tak uroczo ... jak zawsze, na przywitanie po dłuższej rozłące... spojrzenie, które tak wiele wyraża, nie potrzebuje słów...  bo tylko człowiek, który ma czyste myśli i dobre serce, potrafi patrzeć drugiemu człowiekowi szczerze w oczy.
 I mój mały człowiek to ma, bo uczę go miłości ..."     


  27 grudzień 2008r
"- Mama, dudujemy domek?
-Zbudujemy, kochanie...
- Mama, daj okno ... 
- Proszę ... 
- Daj klamkę ... mama das komin? 
- Proszę ... 
- Dzięki mama komin ... dotowe! - woła ucieszony po chwili.
- Śliczny domek zbudowałeś Jureczku!- mówię małemu czarodziejowi.
Dlaczego czarodziejowi? I z czego budował? Myślicie, że z klocków? Ano nie...
Dom budował niczym krawiec z bajki "Nowe szaty cesarza"- nie miał żadnych rzeczy materialnych, ale zręczne rączki i bujną wyobraźnię... 
-Pa, pa mama! - zamknął niewidzialne drzwi swego domu i przekręcił niewidzialnym kluczykiem zamek w drzwiach..."

    Razem z rodzicem, czy opiekunem, dziecko powinno zbudować dom, dom w którym będzie czuło się bezpieczne i kochane. Nam się udało zbudować taki dom i nie wątpię w to, że będzie on trwał póki żyć będę. 
Drogi, kochany panie doktorze, Januszu Korczaku- świat dziecka powinien być właśnie taki. Pan mnie tego nauczył, bo pan o tym wiedział pierwszy.


niedziela, 2 września 2012

Niewinni czarodzieje- 1960


Czy można powiedzieć, że obecność znanych, zapewne już wtedy i znanych do dzisiaj gwiazd ekranu, zagwarantuje nam, odbiorcom idealny odbiór i pełne emocji przeżycia? Zapewne nie zawsze, ale w tym przypadku nie zawiedziecie się. Tadeusz Łomnicki to pierwsze nazwisko, napisane wielkimi literami na początku filmu, które zwraca uwagę. Wszyscy znamy i pamiętamy postać małego rycerza, w którego tak fantastycznie wcielił się ten znakomity aktor. Pozostałe nazwiska napisane mniejszymi już literami, a które z pewnością większość z Was skojarzy, to Kalina Jędrusik, Roman Polański, Zbigniew Cybulski, Wanda Koczeska.  Krystyna Stypułkowska wcieliła się w filmie w Pelagię- główna rola kobieca. Scenariusz do filmu napisał Jerzy Skolimowski, o którym dosyć głośno było niedawno dzięki zrealizowanemu przez niego filmowi „Essential Killing”. Wiecie jaka jest różnica między taśmą magnetofonową a życiem? Nie? A chcecie się dowiedzieć? Jeśli tak, to w takim razie, wręcz musicie obejrzeć film „Niewinni czarodzieje” w reżyserii Andrzeja Wajdy.
Główny bohater, Bazyli, to młody, przystojny mężczyzna. Z zawodu jest lekarzem sportowym, konkretnie zajmuje się bokserami. W zawodzie stara się być fachowcem i myśleć przede wszystkim o dobru swoich pacjentów, więc odporny jest na wszelkie próby przekupstwa. Tym sposobem, mimo próśb, nie dopuszcza rannego boksera -w tej roli Jerzy Skolimowski- do walki. Poza tym, lekarz Bazyli ma hobby przez wielkie „H”, którym wypełnia czas wolny- gra w kapeli jazzowej na perkusji. Drugie dodatkowe „zajęcie” mężczyzny, to uwodzenie pięknych kobiet. Jest w tym mistrzem, opanował warsztat oczarowywania dziewcząt do perfekcji. Piękny uśmiech, głębokie spojrzenie, czułe słówko. Wszystkie na to się łapią i z miejsca zakochują w nim. Jemu, być może, na początku „kariery”, ten niewinny „fach” sprawiał przyjemność. Jednak w filmie jest już na takim etapie swojego, młodego życia, że widz może zauważyć, iż Bazyli jest tym już wyraźnie znudzony, a wręcz całkowicie zniesmaczony, kobietami ze swojego otoczenia. Wyrzuca kolejny wciskany mu do ręki numer telefonu, pukającą do drzwi odprawia, czekającą i płaczącą pod oknami ignoruje zupełnie. Czego więc chce od życia ten na pozór perfidny, aczkolwiek urokliwy mężczyzna? Czy może to być słowo na M?
Przypadkowo, w takim stanie psychicznym, poznaje w barze Pelagię. To właściwie jego kolega Edmund, poprosił go, by uwiódł ją dla niego, na co ten, choć niechętnie, zgodził się. Niespodziewanie dla Bazylego, owa dziewczyna wprowadza go na nieznany mu dotąd grunt inteligentnej konwersacji. Zauroczony nią, przedłuża spotkanie sam na sam. Czy dziewczyna doprowadzi go do wewnętrznej przemiany i wobec tego, czy między nimi narodzi się głębsze uczucie?
W pierwszych scenach filmu widzimy Bazylego w raczej obskurnym i zaniedbanym mieszkaniu. Na pierwszy rzut oka widać, że mieszka w nim samotnie, jako kawaler, dla którego porządek nie ma znaczenia. Ale czy bałagan ma jedynie w domu? Czy jego życie osobiste jest poukładane i ma jakiś sens? Czy życie w ogóle ma sens? "Wszystko co się dzieje jest właściwie bez sensu, a jeżeli jakiś sens istnieje to zrozumienie, jego przekracza możliwości człowieka". Czy więc odnosząc się do tego co słyszymy w filmie, można stwierdzić, że celowo reżyser kilka razy skierował kamerę na wiszące w mieszkaniu Bazylego zdjęcie Alberta Einsteina, znanego twórcy teorii względności? Teoria ta, w odniesieniu do życia i stanu psychicznego człowieka mówi, o sprzecznościach pragnień, które są w każdym z nas. Mówi też o tym, że czas zawsze płynie tak samo, jednak, gdy jesteśmy szczęśliwi on, w naszym mniemaniu, upływa nam szybciej. Natomiast, gdy jesteśmy znużeni, ciągnie się niemiłosiernie.
Gdy Bazyli poznaje Pelagię – to prawdopodobnie nie są ich prawdziwe imiona, ale tak się sobie przedstawiają i tak już zostaje do końca filmu – jest mężczyzną zagubionym i nie oczekującym od życia zbyt wiele. Ona jest kobietą bardzo mądrą, oczytaną. "Jestem ambitna", jak sama o sobie powie. Tak umiejętnie i czarownie poprowadzi konwersację, że on będzie pod jej urokiem, niemalże od pierwszych chwil. By zrozumieć ten film trzeba być przede wszystkim uważnym słuchaczem wyłapującym z gry słownej tej pary, konkretne aluzje dotyczące życia, jego sensu. "Wszyscy ludzie są samotni"- w pewnym momencie powie on. Słuchać też wypada i trzeba muzyki jazzowej brzmiącej w tle, w większości scen w filmie. Główny instrument, który zwraca uwagę, to trąbka. Oprócz słuchania, zachęcam również do uważnego obserwowania otoczenia, jak i samych głównych bohaterów- ich wymownych spojrzeń, gestów. Gdy usiądziecie przed telewizorami, tak „przygotowani”, wtedy, gwarantuję, będziecie zaczarowani. Niewinnie.
                                                                                              Ocena 5/5
Recenzja napisana dla:
____________

Polecam również wpis  Ranczo Texas 1958
zdjęcie ze strony: http://orionblues.pinger.pl


LinkWithin